رفیق جان،راستش رو بخوای این چند وقته گاهی با نوشتن خودم رو آروم می کنم و هر چی که هست و نیست رو روی کیبورد خالی می کنم،امشب حالت خوب نبود،از صبح سعی کرده بودی ،رفته بودی تنهایی پیش قوهای سیاه و بعد هم کلی راه رفته بودی تا حواست رو پرت کاغذ رنگی و کوییلینگ بکنی،اما انگار دنیا سر لج داشت و می خواست جوری دهن کجی کند که هی دختر،غلط کردی که حال خوبی داری،من زورم خیلی بیشتر از توئه...خواستم برایت بنویسم و راستش را بخواهی فکر می کنم این روزها تنها هنرم همین نوشتن شده.
بگذار از خودم شروع کنم...دیروز زل زدم به چشمهای خودم توی آیینه و گفتم: خاک بر سرت، بیست و سه سالته و هیچی...دلم می خواست بزنم آیینه و تصویر توش رو که وقیحانه زل زده بود بهم رو بشکنم و نابود کنم،اما یه چیزی درونم بهم گفت: هی دختر...حواست هست این سالها چه اتفاقایی افتاده؟ حواست هست چه چیزهایی رو از سر گذروندی؟
انگاری که لاستیکت پنچر بوده باشه،آره شاید یواش تر رفتی،شاید تعادلت رو از دست دادی ،شاید راه رفتن با لاستیک پنچر زده جاهی دیگه رو هم داغون کرده و هر قدم راه رفتن مساوی کلی درد بوده
اما هیچوقت نزدی کنار و متوقف نشدی،پس لازم نیست که بزنی بشکنی تصویر توی آینه رو،می تونی حتی بهش بخندی و یه چشمکم بهش بزنی،میتونی بغلش کنی،میتونی ببوسیش و بهش بگی مرسی که خاموش نکردی و نزدی کنار.
و اینجوری شد که مثل دیوونه ها تصویر توی آیینه رو بوسیدم...
رفیق می دونم توی زندگیت چیزهایی هست که می ترسونتت،غمگینت می کنه،خشمگینت می کنه،اما تو با وجود تموم اون ها نزدی کنار جاده و خاموش نکردی،حرکت کردی،لاستیکت پنچر شده،اما با وجود تموم دهن سرویسی ها ادامه دادی،تا الان تونستی و از این به بعد هم بیشتر و بهتر می تونی...فقط کافیه امروز صبح دوباره یه نگاه به دختر توی آیینه بکنی،زل بزنی توی چشمهای رنگیش و بگی،دمت گرم و ببوسی و بغلش کنی و بهش چشمک بزنی و بهش بگی،تا الانشو اومدیم،از این به بعدشو قوی تر پیش می ریم..
- ۹۶/۰۶/۱۴